Το
σύνδρομο μηροκοτυλιαίας πρόσκρουσης αποτελεί μία αναγνωρισμένη κατάσταση σε
αθλητές και χαρακτηρίζεται από σχετιζόμενο με δραστηριότητα πόνο στο ισχίο και
δυσκαμψία, τα οποία αν παραμείνουν χωρίς θεραπεία μπορεί να οδηγήσουν σε
οστεοαρθρίτιδα του ισχίου.
Η
ανατομική διαμόρφωση στο σύνδρομο μηροκοτυλιαίας πρόσκρουσης προδιαθέτει ζημιωμένο
εύρος κίνησης του ισχίου, καθώς η πρόσκρουση μεταξύ της περιοχής κεφαλής-αυχένα
μηριαίου και προσθίου-άνω χείλους της κοτύλης συμβαίνει κατά τις τελικές μοίρες
της κίνησης κατά την κάμψη και έσω στροφή.
Τέτοιες κινήσεις δεν είναι σπάνιες σε πολλά αθλήματα, και ιδιαίτερα σε
υψηλού επιπέδου αθλητές σε αθλήματα επαφής. Έτσι, είναι εύλογο σε τέτοιες
μορφές κίνησης οι ασθενείς να παρουσιάζουν ένα μειωμένο εύρος κίνησης που
σταδιακά οδηγεί σε δυσκαμψία και επώδυνη κινητικότητα. Ωστόσο, δεν έχουν παρουσιαστεί πολλές μελέτες
που να περιγράφουν τέτοια διλλήματα στην κινητικότητα των αθλητών.
Σε
πρόσφατη μελέτη που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό “Clinical Journal of Sports
Medicine” έγινε προσπάθεια να καθοριστεί η επίδραση της συμπτωματικής
μηροκοτυλιαίας πρόσκρουσης στην επίδραση νέων αθλούμενων ατόμων με βάση την υπόθεση
ότι οι αθλητές με μηροκοτυλιαία πρόσκρουση θα εμφανίζουν ελλείμματα στην
επίδοση σε σχέση με υγιή άτομα.
Κρίθηκε
η λειτουργική επίδοση μιας κοόρτης υψηλού επιπέδου αθλούμενων ατόμων που ήταν σε
προεγχειρητική κατάσταση με συμπτωματική μηροκοτυλιαία πρόσκρουση (n=54), με μία ομάδα ελέγχου παρόμοιας ηλικίας, φύλου
και επιπέδου δραστηριότητας (n=66).
Οι
συμμετέχοντες πραγματοποίησαν λειτουργικές δοκιμασίες συμπεριλαμβανομένων ενός sprint 10 μέτρων, ένα τροποποιημένο T-Test
ευκινησίας, μία δοκιμασία με βαθύ
κάθισμα (dip squat) και ένα μονοποδικό πήδημα (single leg drop
jump -
reactive strength index). Το εύρος
κίνησης του ισχίου εκτιμήθηκε με την μέτρηση της μέγιστης κάμψης του ισχίου, της
απαγωγής και της εσωτερικής στροφής (σε 90° κάμψη του ισχίου).
Η
ομάδα της μηροκοτυλιαίας πρόσκρουσης ήταν σημαντικά βραδύτερη κατά τη διάρκεια
του sprint 10 μέτρων (p=0,002) και του T-Test
ευκινησίας (p<0,001). Η
κάμψη, η απαγωγή και η εσωτερική στροφή ήταν όλες μειωμένες για την ομάδα
μηροκοτυλιαίας πρόσκρουσης σε σχέση με την ομάδα ελέγχου (p<0,001). Δεν
υπήρχαν στατιστικά σημαντικές διαφορές μεταξύ των ομάδων όσον αφορά το βαθύ
κάθισμα. Επίσης, η ομάδα της μηροκοτυλιαίας
πρόσκρουσης ανέφερε υψηλότερα επίπεδα προσθίου πόνου στο ριζομήριο κατά τη
διάρκεια όλων των προαναφερθέντων δοκιμασιών.
Οι
συγγραφείς συμπέραναν ότι πολλοί αθλούμενοι με επιβεβαιωμένο σύνδρομο
μηροκοτυλιαίας πρόσκρουσης συνεχίζουν τις αθλητικές τους δραστηριότητες και
μετά τη διάγνωση, παρά τις δυσκολίες που σχετίζονται με τον πόνο και τη
δυσκαμψία κατά τη δραστηριότητα. Η μελέτη
αυτή δείχνει τους λειτουργικούς περιορισμούς που έχουν τέτοιοι ασθενείς όσον
αφορά την ταχύτητα, την ευκινησία και την ευκαμψία.
Πηγή: Mullins K, Hanlon M, Carton P. Differences in
Athletic Performance Between Sportsmen With Symptomatic Femoroacetabular
Impingement and Healthy Controls. Clin J Sport Med. 2017 Jun 22.
