Η μικροαστάθεια (microinstability) του ισχίου

Η αστάθεια στις αρθρώσεις είναι μία καλώς αναγνωρισμένη κατάσταση.  Ειδικά στο γόνατο, γνωρίζουμε πολύ καλά τη σχέση της αστάθειας με τις κακώσεις και ρήξεις των χιαστών συνδέσμων και του μηνίσκου.  Στην άρθρωση του ισχίου ο όρος της αστάθειας έχει εμφανιστεί μόλις τα τελευταία χρόνια στη βιβλιογραφία, και μάλιστα περισσότερο με τη μορφή της μικροαστάθειας.

Με τον όρο αστάθεια του ισχίου εννοούμε την έξω από τα φυσιολογικά όρια κίνηση στην άρθρωση, η οποία προκαλεί πόνο με ή χωρίς συνοδά συμπτώματα αστάθειας.  Η διάγνωση και η θεραπεία του εξαρθρήματος και του υπεξαρθρήματος του ισχίου ως αποτέλεσμα οξέος τραυματισμού έχει περιγραφεί καλά στη βιβλιογραφία.  Ωστόσο, η συμπτωματική μικροαστάθεια του ισχίου δεν έχει τύχει μεγάλης προσοχής, έχει ανεπαρκώς προσδιοριστεί, έχει πολύ λιγότερο δραματική κλινική παρουσίαση και στερείται αντικειμενικών κριτηρίων εκτίμησης. Η κατάσταση αυτή έχει πρόσφατα μόνο φανεί ότι μπορεί να αποτελεί μία αιτία πόνου και ανικανότητας σε νέους ασθενείς και αθλητές. 

Ο προτεινόμενος παθολογικός μηχανισμός της αστάθειας του ισχίου ξεκινάει με ανεπαίσθητες ανατομικές ανωμαλίες στην παρουσία επαναλαμβανόμενων στροφικών και κάθετων κινήσεων στην άρθρωση του ισχίου σε αθλήματα όπως το γκολφ, το καλλιτεχνικό πατινάζ, την ενόργανη γυμναστική, το μπαλέτο, τις πολεμικές τέχνες, το ποδόσφαιρο, το τένις και το μπέιζμπολ.  Επίσης, μπορεί να είναι το αποτέλεσμα ενδογενούς υπερελαστικότητας των συνδέσμων ή περιαθρικής μυϊκής αδυναμίας.  Τα παραπάνω έχουν ως αποτέλεσμα την αυξημένη κινητικότητα της μηριαίας κεφαλής σε σχέση με την κοτύλη και την επερχόμενη βλάβη του επιχειλίου χόνδρου, του αρθρικού χόνδρου, καθώς επίσης και θυλακικών δομών.   Η μικροαστάθεια του ισχίου παρατηρείται συχνά σε ασθενείς με υποκείμενες οστικές ανωμαλίες ή προβλήματα του συνδετικού ιστού.   Εντούτοις, σε πολλούς ασθενείς με μικροαστάθεια του ισχίου δεν ανευρίσκεται κανένα παθολογικό υπόβαθρο.  Αυτό έχει ως αποτέλεσμα η διάγνωση της μικροαστάθειας του ισχίου να βασίζεται σε ένα λεπτομερές ιστορικό του ασθενή, κλινική εξέταση και ακτινολογική εκτίμηση.  Όπως και σε άλλες αρθρώσεις, έτσι και η μη τραυματική αστάθεια του ισχίου θα πρέπει να αντιμετωπίζεται αρχικά με φυσιοθεραπεία και αποκατάσταση που έχουν στόχο την ενδυνάμωση των μυών γύρω από την άρθρωση.  Η χειρουργική θεραπεία της αστάθειας θα πρέπει να εστιάζει στη θεραπεία της υποκείμενης παθολογίας και των συνοδών ενδαρθρικών προβλημάτων.  Εάν δεν υπάρχει σημαντική οστική ανωμαλία στην άρθρωση του ισχίου, η θεραπεία συνήθως βασίζεται στην αναδίπλωση και συρραφή του αρθρικού θυλάκου.  Σε πολλές περιπτώσεις υπάρχει συνοδός παθολογία του επιχειλίου χόνδρου της κοτύλης, η οποία θα πρέπει να αντιμετωπίζεται, καθώς η δομή αυτή θεωρείται ως σταθεροποιητικός παράγοντας της άρθρωσης.

Για περισσότερα επισκεφτείτε το www.alexandrostzaveas.gr