Οι αυξητικοί παράγοντες αιμοπεταλίων (Platelet Rich Plasma Augmentation) στην αρθροσκοπική χειρουργική του ισχίου για τη διόρθωση της μηροκοτυλιαίας πρόσκρουσης: μία προοπτική μελέτη με παρακολούθηση 24 μηνών

Σε πρόσφατη μελέτη που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Arthroscopy Journal έγινε μία προσπάθεια να εκτιμηθεί η κλινική και ανοσολογική επίδραση των ενδαρθρικών δόσεων αυξητικών παραγόντων αιμοπεταλίων (PRP)  στην αρθροσκοπική χειρουργική του ισχίου σε περιπτώσεις μηροκοτυλιαίας πρόσκρουσης. 

Προεγχειρητικά τυχαιοποιήθηκαν ασθενείς και χωρίστηκαν σε δύο ομάδες, με την πρώτη να δέχεται ενδαρθρική έγχυση με PRP κατά το τέλος της αρθροσκόπησης ισχίου και την ομάδα ελέγχου να μη δέχεται την έγχυση.  Για την εκτίμηση του κλινικού αποτελέσματος κατά την παρακολούθηση χρησιμοποιήθηκε η κλίμακα αξιολόγησης του ισχίου Modified Harris Hip Score τρεις, έξι και 24 μήνες μετά τη χειρουργική επέμβαση.  Ο πόνος εκτιμήθηκε με την οπτική, αναλογική κλίμακα 24 ώρες, 48 ώρες, τρεις μήνες και έξι μήνες μετά την επέμβαση.  Το ακτινολογικό αποτέλεσμα αναλύθηκε με τη χρήση απλών ακτινογραφιών και μαγνητικής τομογραφίας. 

Οι συγγραφείς της μελέτης παρατήρησαν ότι η χρήση των PRP είχε ως αποτέλεσμα μικρότερου επιπέδου μετεγχειρητικού πόνου στις 48 ώρες και λιγότερες περιπτώσεις  ύδραρθρου στους έξι μήνες.  Τα ευρήματα αυτά προτείνουν ότι οι PRP μπορεί να έχουν μία ευεργετική επίδραση στη μετεγχειρητική φλεγμονή, ωστόσο το μακροπρόθεσμο κλινικό όφελος δεν είναι ακόμα σαφές. 

Για περισσότερα επισκεφτείτε το www.alexandrostzaveas.gr

Η αρθροσκόπηση στην οστεοαρθρίτιδα ισχίου

Η χρησιμότητα της αρθροσκόπησης στην οστεοαρθρίτιδα του ισχίου αποτελεί ένα αμφιλεγόμενο θέμα παγκοσμίως.  Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι η ριζική και οριστική θεραπεία της οστεοαρθρίτιδας ισχίου είναι η ολική αρθροπλαστική, δηλαδή η ολική αντικατάσταση της άρθρωσης με μοσχεύματα, δηλαδή η δημιουργία μίας νέας άρθρωσης.  Ωστόσο, η μοντέρνα τάση για την αντιμετώπιση της οστεοαρθρίτιδας αλλά και γενικότερα των παθήσεων του ισχίου συνίσταται στην προσπάθεια διατήρησης-διάσωσης της φυσιολογικής άρθρωσης για όσο δυνατόν μεγαλύτερο χρονικό διάστημα.  Είναι δηλαδή η προσπάθεια να διατηρηθεί η άρθρωση του ισχίου με τη βοήθεια φαρμακευτικών σκευασμάτων ή χειρουργικών τεχνικών, ώστε η λύση της αρθροπλαστικής του ισχίου και της ολικής αντικατάστασής του να εφαρμόζεται ως η έσχατη λύση στο πρόβλημα και δυστυχώς, από την πρώτη εμφάνιση των συμπτωμάτων της οστεοαρθρίτιδας του ισχίου έως την αντικατάσταση της άρθρωσης με μοσχεύματα, υπάρχει μία μεγάλη χρονική απόσταση και αυτό το κενό έρχεται σε πολλές περιπτώσεις να καλύψει η τεχνική της αρθροσκόπησης ισχίου.

Εντούτοις, δεν είναι διευκρινισμένο εάν η αρθροσκόπηση ισχίου μπορεί να προκαλέσει ανακούφιση των συμπτωμάτων σε όλους τους ασθενείς και σε όλα τα στάδια της νόσου.  Το ερώτημα αυτό προσπαθεί να απαντήσει μία πρόσφατα δημοσιευμένη μελέτη στο περιοδικό Hip International.  Οι ερευνητές διεξήγαν μία συστηματική ανασκόπηση της τρέχουσας βιβλιογραφίας σε μία προσπάθεια να διαλευκανθεί η αποτελεσματικότητα της αρθροσκόπησης ισχίου στην οστεοαρθρίτιδα.

Οι ερευνητές διεξήγαν μία εκτενή μελέτη στις βάσεις δεδομένων Pub Med, Cochrane και LILACH σε μελέτες που δημοσιεύθηκαν από το 1990 έως το 2013.  Χρησιμοποίησαν συγκεκριμένη μεθοδολογία για την αξιολόγηση των εργασιών αυτών.  Συμπεριλήφθηκαν 11 μελέτες σε αυτή την ανασκόπηση και οι περισσότερες ανέφεραν βελτίωση της κλινικής κατάστασης των ασθενών.  Το συνολικό ποσοστό των ασθενών που κατέληξαν τελικά σε ολική αρθροπλαστική ισχίου είχε εύρος από 9,5% έως 50%, ενώ ο μέσος χρόνος μεταξύ της αρθροσκόπησης και της ολικής αρθροπλαστικής ισχίου ήταν 13,5 μήνες.

Οι συγγραφείς συμπέραναν ότι η ποιότητα των μελετών ήταν χαμηλή και διαπίστωσαν ότι ήταν αδύνατο να εντοπίσουν πειστικά τεκμήρια για τις ενδείξεις της αρθροσκόπησης ισχίου στη θεραπεία της οστεοαρθρίτιδας.  Ωστόσο, στα συμπεράσματά τους αναφέρουν ότι εντόπισαν αρκετά στοιχεία για βελτίωση της μετεγχειρητικής κατάστασης σχετικά με τον πόνο και τη λειτουργικότητα στην άμεση μετεγχειρητική περίοδο.  Αντίθετα, παρατήρησαν ότι τα αποτελέσματα ήταν χειρότερα όσο αυξανόταν η σοβαρότητα της οστεοαρθρίτιδας. 

Για περισσότερα επισκεφτείτε το www.alexandrostzaveas.gr

Η οστεοπλαστική στη μηροκοτυλιαία πρόσκρουση

Το σύνδρομο μηροκοτυλιαίας πρόσκρουσης είναι πλέον μία αναγνωρισμένη παθολογική οντότητα, η οποία θεωρείται και ένα από τα συχνότερα αίτια χρόνιου πόνου στο ισχίο και που μπορεί να αντιμετωπιστεί με αρθροσκόπηση.  Κατά την αρθροσκοπική θεραπεία της μηροκοτυλιαίας πρόσκρουσης γίνεται προσπάθεια να τροποποιηθεί η ανατομική του μηριαίου στην περιοχή του αυχένα και συγκεκριμένα στην πρόσθια έξω περιοχή.  Κατά τη τεχνική αυτή, ουσιαστικά αφαιρείται μία ποσότητα οστού από την περιοχή.  Θεωρητικά, η τεχνική αυτή προκαλεί μία εξασθένηση της αυχενομηριαίας περιοχής, καθώς μειώνεται ο όγκος και η επιφάνεια του οστού που υποβάλλεται σε φόρτιση.  Έτσι λοιπόν, ένα από τα ερωτήματα που δεν έχουν απαντηθεί ακόμα στη βιβλιογραφία είναι το ποσό της οστικής μάζας που μπορεί ένας χειρουργός να αφαιρέσει αρθροσκοπικά.

Σε πρόσφατα δημοσιευμένη μελέτη στο περιοδικό Arthroscopy δημοσιεύθηκε μία πειραματική μελέτη, κατά την οποία χρησιμοποιήθηκαν 28 μοντέλα οστών μηριαίου, τα οποία διαιρέθηκαν σε τέσσερις ομάδες.  Η πρώτη αποτελούσε την ομάδα ελέγχου, στη δεύτερη έγινε αφαίρεση του 10%  της αυχενομηριαίας περιοχής, στη τρίτη το 20% και στη τέταρτη το 30%.  Στη συνέχεια, εφαρμόστηκε μία αξονική φόρτιση στα οστά του μηριαίου και εκτιμήθηκαν διάφορες εμβιομηχανικές παράμετροι. 

Οι ερευνητές συμπέραναν ότι η αφαίρεση οποιασδήποτε ποσότητας οστικής ουσίας από το πρόσθιο έξω τεταρτημόριο της αυχενομηριαίας περιοχής κατά τη θεραπεία της μηροκοτυλιαίας πρόσκρουσης μειώνει σημαντικά την ικανότητα του εγγύς μηριαίου να επιδέχεται φόρτιση.  Οι ασθενείς που υποβάλλονται σε αρθροσκοπική θεραπεία της μηροκοτυλιαίας πρόσκρουσης θα πρέπει να ενημερώνονται για τη τροποποίηση της μετεγχειρητικής σωματικής τους δραστηριότητας, ώστε να ελαχιστοποιείται ο κίνδυνος ενός δυνητικού κατάγματος στην περίοδο μετασχηματισμού του οστού. 

Για περισσότερα επισκεφτείτε το www.alexandrostzaveas.gr